Στο μετρό
Οδωνύμια και προτομές επιφανών,διάσπαρτα σε κάθε πόλη,αναφορές σε πρόσωπα που κυκλοφορούν ανάμεσα στα βιβλία Ιστορίας και σε προσωπικές αφηγήσεις,ένα σωρό ονόματα ανασύρονται από τη μνήμη για να μας υπενθυμίζουν πως είμαστε τα άγνωστα θύματα του χρόνου,οι ανάξιοι της αθανασίας .Μείζον το Α και εμείς οι μικρές του ασυμφωνίες.Και δεν είναι μόνο οι ευκλεείς μορφές της Ιστορίας που έρχονται να στάξουν φαρμάκι στην πληγή της θνητότητας,αλλά και αυτές που γεννήθηκαν στην άψυχη ύλη,
αποκυήματα της φαντασίας και του ταλέντου κάποιου δημιουργού,διεκδικώντας ως αυθύπαρκτες πλέον οντότητες τα ψιχία αιωνιότητας που τους αναλογούν,εκτοπίζοντας ίσως και τον ίδιο τον εμπνευστή τους από τη συλλογική μνήμη.
Βλέπω τώρα αυτό το κορίτσι με το ωραίο πρόσωπο που διασχίζει την έρημη αποβάθρα του μετρό,φθαρμένο από τη νεροτριβή της ρουτίνας,να μη συλλογάται πως δεν πρόκειται να μνημονευτεί πουθενά παρά μονάχα σε δύο πιθαμές από σμιλεμένο μάρμαρο και πως το κάλλος της μορφής της θα διασωθεί για λίγο μόνο,προτού χαθεί οριστικά,σε κάποιες φευγαλέες στιγμές μας νοσταλγικής αναπόλησης.
posted by still ill @ 5:02 PM
4 Comments:
καλησπέρες still_ill .
(πάντως με αυτό το κείμενο, διαφωνώ ως προς την άποψη που εκφράζει - οι όλοι είμαστε άξιοι της αθανασίας ή κανένας)
Δεν εννοούσα πως δεν την αξίζουμε,αλλά πως δεν την αξιωνόμαστε.Ίσως η λέξη 'ανάξιοι' εκφράζει κάτι άλλο,κρίνοντας όμως εκ των υστέρων,νομίζω πως δεν έχει σημασία η διαφορετική της ερμηνεία.
Καλησπέρα και σε σένα houli_v
ναι , μπορεί όμως το κορίτσι να έχει blog , οπότε θα αφήσει κάτι πίσω (μέχρι να το σβήσουν λόγω inactivity...) , ή να είναι καλιτέχνης , ή πολιτικός , ή αρχαιολόγος .
γιου νέβερ νόου .
Αϊ σέρτενλυ ντοντ αγαπητέ,αλλά όπως γράφω στην αρχή,δεν αναφέρομαι σε αυτούς που η ιδιότητα τους ή κάποια ενασχόλησή τους θα κάνει την ηχώ του όνοματός τους να παραταθεί λίγο περισσότερο(αν και για αυτή, είναι θέμα χρόνου και αξίας το πότε θα σβήσει οριστικά).Για το μπλογκ που γράφετε,νομίζω πως τα κείμενα,η μουσική,οι φωτογραφίες και ό,τι άλλο εκθέτουμε εδώ μέσα,σε περίπτωση που ο δημιουργός τους χρησιμοποιεί το όνομα του,τότε δεν διαφέρει από άλλους χώρους έκφρασης πιο συμβατικούς.Πάμε δηλαδή στην προηγούμενη περίπτωση(μόνο που οι υποψήφιοι γραφιάδες εδώ,οι δημοσιογράφοι ή οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν τις δυνατότητες που τους παρέχει το μέσο και πιθανώς τον βαθμό επίδρασης αυτού).
Αν είναι ανώνυμοι,αργά ή γρήγορα θα ξεχαστούν.Ίσως υποτιμώ τα μπλογκς ή την πλειονότητα αυτών,δεν είμαι σίγουρος τι θα μείνει από μεμονωμένα ιστολόγια ή πως θα εξελιχθεί η γενική εικόνα των ιστολογίων.
Πάντως εγώ ήθελα να μιλήσω για ανθρώπους κοινούς και για την καθημερινότητά τους,η οποία δεν θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για κανέναν,εκτός από αυτούς που κάποια στιγμή τους συνάντησαν,για ένα λεπτό ή μια ζωή,και κάτι περισσότερο τούς δόθηκε.
Συγγνώμη αν σας κούρασα,συνήθως αποφεύγω τα σεντόνια:)
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home